Otwarte: Poniedziałek-Piątek: 8:00-15:00 Telefon: (074) 851-66-67 Email: biuro@polskigranit.com.pl
Granit ten pochodzi z okolic Strzegomia (Dolny Śląsk). Kolor szary średnioziarnisty, kolor ziarna: czarny, szary, biały, z przewagą szarego. Wytrzymałość na ściskanie 130 do 190 MPa. Odznacza się szczególnie dobrą łupliwością, polerownością i dobrą blocznością.
Poniżej przykłady kolorystyczne granitu Strzegomskiego. Rude przebarwienia spowodowane są przez dużą zawartość żelaza w kamieniu.
Badania wykonane przez Instytut Górnictwa Politechniki Wrocławskiej
Tabela przedstawia podstawowe właściwości granitu Strzegomskiego. Jak widać granit ten cechuje się wysoką odpornością na ściskanie i ścieranie oraz świetną mrozoodpornością.
| Lp. | Właściwości | Badania wg: | Wartość |
|---|---|---|---|
| 1 | Gęstość objętościowa [kg/m3] | PN-EN 1936:2007 | 2636,3 |
| 2 | Porowatość otwarta [%] | PN-EN 1936:2007 | 0,83 |
| 3 | Nasiąkliwość przy ciśnieniu atmosferycznym [%] | PN-EN 13755:2002 | 0,31 |
| 4 | Odporność na ścieranie na tarczy Boehme'go [mm3] | PN-EN 14157:2005 | 10498,2 |
| 5 | Wytrzymałość na jednoosiowe ściskanie po wysuszeniu [MPa] | PN-EN 1926:2007 | 157,4 |
| 6 | Wytrzymałość na zginanie pod działaniem siły skupionej po wysuszeniu [MPa] | PN-EN 12372:2007 | 14,7 |
| 7 | Wytrzymałość na jednoosiowe ściskanie po zamrażaniu [MPa] | PN-EN 1926:2007 | 154,3 |
| 8 | Wytrzymałość na zginanie pod działaniem siły skupionej po zamrażaniu [MPa] | PN-EN 12372:2007 | 13,9 |
| 9 | Odporność na zamrażanie. Klasa zgodnie z: PN-EN 1341:2013-05 PN-EN 1342:2013-05 PN-EN 1343:2013-05 | PN-EN 12371:2010 | Klasa 1 F1 |
Granit - jest to skała magmowa typu głębinowego, powstała wskutek powolnego zastygania magmy na dużej głębokości. Składa się z kwarcu, skaleni i miki. Granit ma strukturę ziarnistą. Odznacza się dużą wytrzymałością na ściskanie, wielką odpornością na wpływy atmosferyczne i twardością, daje się dobrze obrabiać i polerować. Stosowany z powodzeniem do robót elewacyjnych, na posadzki, płyty chodnikowe i stopnice, do murów w budowlach inżynierskich oraz w drogownictwie jako krawężnik, kostka.
Jak powstał granit? - Około 3,8 – 3 mld lat temu głęboko w skorupie ziemskiej przez krystalizację płynnych, rozżarzonych mas pochodzących z płaszcza ziemi, tworzą się plutonity. W przeciwieństwie do wulkanitów, które powstają przez zastyganie wydobywających się na powierzchnię płynnych, rozżarzonych law, plutonity powstają dzięki krzepnięciu magmy głęboko pod powierzchnią Ziemi. Proces ten zakłada występowanie zestalonej skorupy.
Plutonity nie są więc skałami pierwszej generacji. Poprzedzają je pokrywy wulkanicznych skał zieleńcowych. Pod tymi pokrywami dochodzi lokalnie do nagromadzenia się nadzwyczajnej ilość pierwiastków promieniotwórczych. Przy okazji nuklearnych reakcji łańcuchowych uwalniają się wielkie ilości energii termicznej. Nadtapiają one od dołu pokrywy zieleńcowe i tworzą w ten sposób głęboko pod ziemią rozżarzone „dzwony”, w których dzięki przemieszaniu termicznemu może dochodzić do wymiany materiału z magmą płaszcza Ziemi.
W ten sposób magma, intrudująca na nowo w dolną a nawet górną skorupę Ziemi, wygasza reakcję nuklearne, a następnie wolno się ochładza i krzepnie w plutonity. Dlatego liczne, stare masywy zieleńcowe są gęsto poprzekładane tego rodzaju ciałami „dzwonami plutonitów”. Głównymi reprezentantami skał głębinowych są (w kolejności malejącego udziału krzemionki): granit, nieco ciemniejszy dioryt, prawie całkowicie czarne gabro i ciemny, często zielonkawy perydotyt. Granit jest w archaiku najbardziej rozpowszechnioną skałą głębinową i buduje ogromne masywy. Jak już dzisiaj wiadomo, powstaje on nie tylko z ochłodzonej magmy, lecz m.in. także z zastygłych, roztopionych na dużej głębokości skał skorupy ziemskiej. Z chemicznego punktu widzenia granit składa się z różnych tlenków: krzemu, tytanu, glinu, żelaza, manganu, wapnia, sodu i potasu. Z punktu widzenia mineralogii, zbudowany jest on przeważnie ze skaleni, poza tym z kwarcu, biotytu, muskowitu, jak również z pewnej ilości apatytu i minerałów rudnych. Granit tworzy się od początku Ziemi.
Granit jest głębinową skałą kwaśną o budowie jawnokrystalicznej, zbudowaną z kwarcu, skalenia potasowego i plagioklazu oraz biotytu. Granit ma wiele zastosowań w budownictwie, architekturze i sztuce ze względu na swoją trwałość, odporność na warunki atmosferyczne i estetyczny wygląd. W Polsce występują liczne masywy granitowe, które są eksploatowane w różnych kamieniołomach. Poniżej przedstawiamy najczęstsze metody wydobycia granitu w naszym kraju.
Podstawową metodą wydobywczą jest odspajanie klinami. Polega ona na wprowadzaniu klinów do gniazd wykonanych ręcznie lub mechanicznie w skale i ich rozbijaniu za pomocą młotów lub urządzeń hydraulicznych. W ten sposób uzyskuje się bloki granitu o regularnym kształcie i niewielkim uszkodzeniu struktury. Ta metoda jest stosowana głównie w kamieniołomach o małej produkcji lub przy pozyskiwaniu kamienia ozdobnego.
Najczęstszą metodą wydobycia granitu w większości kamieniołomów i przedsiębiorstw jest użycie materiału wybuchowego. Polega ona na wykonaniu otworów strzałowych w skale i umieszczeniu w nich ładunków detonacyjnych. Po zapaleniu lontu następuje eksplozja, która powoduje rozsadzenie skały na mniejsze fragmenty. Ta metoda pozwala na szybkie i masowe pozyskiwanie granitu, ale ma też wiele wad. Bryły kamienne są nierówne, tworzą dużo odpadów i mają osłabioną strukturę przez mikropęknięcia. Ponadto materiały wybuchowe są niebezpieczne dla ludzi i środowiska.
Inną metodą wydobycia granitu jest cięcie granitu piłą drutową. Polega ona na przecinaniu skały za pomocą drutu z nasypką diamentową pod ciśnieniem wody. Ta metoda umożliwia uzyskanie bloków granitu o gładkich powierzchniach i dokładnych wymiarach. Jest to metoda kosztowna i pracochłonna, ale daje wysoką jakość produktu końcowego.
Wydobycie granitu jest ważną gałęzią gospodarki Polski, która dostarcza surowca do wielu branż. Aby zapewnić efektywność i bezpieczeństwo tej działalności, należy stosować odpowiednie metody eksploatacji złoża oraz dbać o ochronę środowiska naturalnego.
